Rozgoryczenie i zniechęcenie

Minia kompletnie nie rozumie mojej postawy w sprawie tragedii narodowej. Chodzi mi wyłącznie o polityków.

A ja nie umiem oddzielić świadomości, że:

• ci, którzy zginęli byli politykami i to z opcji, których nie trawię albo w które naiwnie uwierzyłem i się przejechałem,
• Kaczyński dostał mój głos i poprzez działania historyczne zasłużył na mój szacunek, a potem podpisał ten cholerny Traktat Lizboński, który nie tylko został wprowadzony rozbojem (Irlandia) to jeszcze odebrał nam SAMOSTANOWIENIE,
• media, w których widzę zatroskane twarze niedawnych szyderców budzą we mnie wstręt do własnego narodu,
• nic się nie zmienia, ten stan minie, będzie jeszcze gorzej,
• politycy, którzy zginęli byli nieudolni: nie potrafili przestać nas okradać, a jeśli nie okradali lub tak im się wydawało, to pozwalali na to innym i winni są zaniechania,
• dam sobie trochę czasu, poobserwuję z boku, nie pozwolę żeby mi drugi raz się serce wyrwało do jakiejś narodowej idei, która zaraz potem zostanie wyrzucona śmietnik jak zużyty kondom.

Takie oto żałobne credo.