Dzień świra cd. - Waldemar cz.1

Waldemar wrócił do domu. Mieszkał z matką.

Matka nakarmiła go zupą pomidorową i od razu zauważyła nienormalnie czerwone oczy syna:

--Jasiu, a czemu ty masz takie czerwone oczy?

--Oh mamo! Waldek. Jestem Waldek. -- po ostatnim wylewie matka nie pamiętała nawet własnego nazwiska.

"Ciekawa jest natura ludzkiego umysłu. Wystarczy mały wyciek, jak wyciek elektrolitu z zepsutego akumulatora, gdy kwas żre każdą metalową część, a ta kupa cieniutkich drucików w głowie psuje się i przepala. Jakby rzeczywiście jakieś przewody rdzewiały i puchnąc rudym tlenkiem żelaza zaczynały stykac się ze sobą tworząc nowe połaczenia. Synapsy dotąd oddzielone od siebie kilometrami przewodów wytwarzają w nagłych spięciach wspomnienia, których nigdy nie było, podmieniając osoby z przeczytanych książek na te istniejące rzeczywiście."

-- pomyślał filozoficznie Waldemar.

Matka machnęła ręką na jego gadanie: --Ale oczy... oczy masz czerwone. Lepiej byś poszedł do lekarza zanim będzie za późno.

"No tak, to przejebane. Matka jak sobie ubzdura, że coś jest nie w porządku to nie ma na nią rady. Będę musiał pójśc do cholernego konowała. A wszystko to pieprzone poradniki lekarskie w telewizji, w których niedouczone idiotki wmiawiają ludziom, że liczy sie tylko szybka reakcja, prewencja. Penitencjarne traktowanie choroby oto filozofia współczesnego lekarza."

--Dobrze mamo, pójdę do lekarza.

--Ale nie idź do byle kogo. Czekaj, gdzieś mam karteczkę z nazwiskiem... poszukam. -- zniknęła na chwilę -- Ngu-jam. Bardzo dobry lekarz. Powiedziała mi o nim sąsiadka. Tu jest telefon umów się jak najszybciej.

--Wietnamczyk? Znachor jakiś -- zwątpił Waldemar.

--Nie Wietnamczyk tylko Chińczyk. Profesor. S-p-e-c-j-a-l-i-s-t-a -- ostatnie słowo przeliterowała i wiedział już, że wyjścia nie ma.

***

Nazajutrz z oczami było jeszcze gorzej. Rano nie mógł otworzyć lewego oka bo zalepiła je ropa. Dopiero pocieranie poślinionym palcem uwolniło przyklejoną powiekę. Umył się, zjadł na szybko śniadanie i zadzwonił do "znachora".

--Ńjujam, siucham -- zabrzmiało w słuchawce.

"Jak to się dzieje, że zawsze mają głosy lalek?" -- zdążył pomyśleć Waldemar. --Cień dobry. Chciałem zapisać się na wizytę.

--Ciś?

--Jeśli można...

--Dopzie, cinasta cicieści, plosię. Adleśpanśnia?

--Mój adres?

--Mój.

--Acha, czy znam? Tak, mam zapisany.

--Dobzie, ciekuję -- Żółtek odłożył słuchawkę.

Miał jeszcze sporo czasu i nic do roboty. Posiedział chwilę przy komputerze próbując sklecić zaległy program ale zamiast algorytmów wychodziła mu bitowa breja.

Ubrał sie i wyszedł na miasto.